Ogulcan ava

“Ölüm Dansı” isimli konsept bir albüm kafamızda canlanmaya başladı. Geçen yaz orman yangınları sırasında bu duygularımız yoğun olarak açığa çıkıp tekrar körüklenince “Ölüm Dansı” şarkısını yazdık. Böylece albüm de bu yöne doğru evrilmeye başladı. Albümün genel konsepti özetle yaşadığımız modern dünyanın karamsar döneminde, orta çağda her şeye rağmen hayatını sürdürmeye çalışan insanlarla ne kadar da benzeştiğimizi görmemizle oluştu. - Siz ”Korkmuyorum” diyorsunuz ama sizi dinleyenlerin (en azından büyük çoğunun) hali, ”Yarısı Yok”taki gibi. Bu haldeyken müziğiniz onları iyileştirir mi? Uğurhan Özay: Müziğimiz insanları iyileştirir mi bilemiyorum. “Ölüm Dansı” albümünün ilk kısmında yayımlandığımız şarkılarda insanlara anlatmak istediğimiz şey yalnız olmadıkları, onlar gibi düşünen birilerinin olduğunu ve o birilerinin sessiz kalmamayı seçip, bağırdığını, isyan ettiğini, fikirlerini güçlü bir şekilde ortaya koyabildiğini görmeleri. Ne yazık ki ülkemizde insanların bu tepkiyi ve bu isyanı görebilecekleri yaygın bir sanat alanı neredeyse kalmadı. Özellikle müzik alanında anlatılanlar belli kategorilere indirgenmiş, alınan ve verilen haz çok sınırlandırılmışken hislerimizi en iyi bildiğimiz şeyi yaparak (kaleme alarak) kusmak istedik. Dinleyicilerimiz konserlerde hep bir ağızdan “Yarısı Yok” derken “Korkmuyorum” diye de haykırıyor. Söylemek istediklerimizin gerçekten anlaşıldığını hissederken onların da ne demek istediğini anladığımız tüm bu anlatının içselleştirildiğini görüyoruz. Bu da harika bir his. - ”Ölüm Dansı”, 2019'daki ”Karanlık”tan beri belki de en karanlık üretiminiz. Aradaki sürede yayımladığınız teklilerdeki ”funky” ve ”groove” tınıları DKTT'nin farklı bir ”persona”sını ortaya çıkarmıştı bana kalırsa ama ”Ölüm Dansı” bu persona birazcık geri çekilmiş veya ”minor” notalarla donanmış gibi. Ogulcan 63.